سنجش سرمایه اجتماعی در سطح استان‌های کشور

زمینه و هدف: ارتقای سرمایه اجتماعی و تلاش در راستای حفظ آن از  جمله اهدافی است که در تمامی کشورها مطرح بوده و دولت‌ها بیشترین توان خود را برای تحقق آن به‌کار می‌برند. چرا که این امر پیش‌نیاز هرگونه توسعه در زمینه‌های گوناگون سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و علمی بوده و تمامی کشورها در راستای رسیدن به این آرمان فعالیت می‌کنند. بر این اساس، در این تحقیق تلاش شده است تا سطح سرمایه اجتماعی شهروندان استان‌های مختلف کشور بر اساس سطح توسعه استانی آنها مورد سنجش قرار گیرد. در این تحقیق از رویکردهای متعدد جامعه‌شناسی شامل؛ نظریه بوردیو، کلمن، پاتنام و فوکویاما به منظور تبیین سرمایه اجتماعی و ابعاد تشکیل دهنده آن استفاده شده است. روش‌شناسی: این تحقیق با استفاده از روش کمی و پیمایش و با ابزار پرسشنامۀ محقق ساخته بر روی 911 نفر از شهروندان چهار استان قزوین، سمنان، کرمانشاه و همدان انجام شده و از آزمون‌های آماری چون همبستگی پیرسون، همبستگی اسپیرمن و تحلیل رگرسیون بهره گرفته شده است. یافته‌ها: نتایج نشان می‌دهد که میزان سرمایه اجتماعی 8.72 درصد از پاسخگویان در حد کم می‌باشد که نشان دهنده وضعیت بحرانی سرمایه اجتماعی می‌باشد. توزیع سرمایه اجتماعی بر اساس سطح توسعه استانی، حاکی از رابطه معکوس می‌باشد. به عبارت دیگر در استان‌های توسعه نیافته، میزان کمتری از سرمایه اجتماعی وجود دارد. نتایج: متغیر وقوع جرایم با بتای 33.0- دارای بیشترین میزان تأثیر بر سرمایه اجتماعی می‌باشد. کمترین میزان تأثیر مربوط به اعتماد اجتماعی و پایبندی به ارزش‌ها است که میزان بتای آن 22.0 می‌باشد و رابطه این متغیرها با سرمایه اجتماعی مستقیم است.